отлучи́ть
- 1.
trennen, entfernen
- 2.
ausstoßen, exkommunizieren
Konjugation
| Präsens | Futur | |
|---|---|---|
| я | - | отлучу́ |
| ты | - | отлучи́шь |
| он/она́/оно́ | - | отлучи́т |
| мы | - | отлучи́м |
| вы | - | отлучи́те |
| они́ | - | отлуча́т |
| Imperativ | |
|---|---|
| ты | отлучи́ |
| вы | отлучи́те |
| Vergangenheit | |
|---|---|
| männlich | отлучи́л |
| weiblich | отлучи́ла |
| sächlich | отлучи́ло |
| plural | отлучи́ли |
Partizipien
| Aktiv Präsens | ||
|---|---|---|
| Aktiv Vergangenheit | etwas gemacht habend | |
| Passiv Präsens | ||
| Passiv Vergangenheit | etwas das gemacht wurde | |
| Adverbial Präsens | ||
| Adverbial Vergangenheit | отлучи́в отлучивши | beim machen (Vergangenheit) |
Bearbeitungen
Lucian hat Übersetzung vor 6 Jahren bearbeitet.






















